معماری

سرپناه از زمان وجود انسان بر زمین، از اساسی‌ترین نیازهای او بود. در آن خود را از گزند آسیب‌های طبیعت اعم از باد، طوفان، بارندگی، حمله‌ی درندگان و حشرات و … حفظ می‌نمود.

انسان‌های نخستین پیش از دستیابی به هنر ابزارسازی، با پناه بردن به دل کوه‌ها، غارها، تنیدگی درختان جنگل، چیدن سنگها و دیگر راهکارهای اهدایی طبیعت، خود و اجتماعشان را از گزند حفظ می‌کردند.

در این محیط‌ها نیز بشر از زیباسازی غافل نبوده، با تزیین، نقاشی و رنگ‌آمیزی محیط پیرامون خود را زیبا نموده است. گرچه بیشتر این نقاشی‌ها جنبه‌ی آیینی داشته‌اند یا روش‌هایی از شکار و زندگی روزمره در آن‌ها به چشم می‌خورد؛ اما از هنر، ذوق و سلیقه، و خلاقیت بی بهره نبوده اند.

این آثار از منظر معیارهای زیبایی‌شناختی زیبا و قابل تأمل هستند. به عقیده‌ی بسیاری از کارشناسان توانایی بشر در خلق نقاشی بیش از آن‌چه به کار می‌گرفته، بوده است. این هنرها معمولاً با هدف مشخص خلق شده‌اند.

به هر روی ساخت بناهای معماری تاریخچه‌ی گسترده‌ای دارد. ساخت هر گونه بنا از برپایی چادر تا ایجاد یک دستکند، فراهم کردن محیطی برای زیست در دل کوه و تپه و … را شامل می‌شود. این هنر با ابزارساز شدن انسان و امکان استفاده از دیگر امکانات چون تنه‌ی درختان و بهره‌مندی از تجربه و دانش ساخت سقف روی دیوارهای سنگی و خشتی گسترش یافت.

معماری مدرن

امروزه با تنوع مواد و مصالح، روش‌های ساخت و ساز، گسترش ابزار، پیشرفت امکانات و رشد دانش و تجربه، ساخت آسمانخراش‌های سر به آسمان کشیده، میسّر گردیده است و رو به رشد دارد. در دنیای امروز معماری تنها ساخت بنایی برای سرپناه نیست؛ علاوه بر حفاظت انسان و شکل‌دهی به فعالیت‌ها و زندگی روزمره انسان، سازه‌ای زیبا و چشم‌نواز است.

این سازه حاصل کوشش هدفمند اجتماعی است که از مرحله‌ی برداشت زمین تا آخرین مرحله‌ی نازک‌کاری مشغول فعالیت و تلاش هستند.

با توجه به هزینه‌های بالای ساخت و ساز، انتخاب گروهی کاردان و آشنا با این هنر و ادغام آن با تکنیک و اصول ساخت از اصلی‌ترین قدم‌های ساخت ساختمان است. گروهی که معماری را به عنوان هنری زیبا با عملکردی ساختن آن و حفظ تناسبات و کاربری اصول ساختمان و اصول ارگونومی در نظر گیرند.